23 mei 2018: Ik was op weg naar training geven op de ElliptiGO. Altijd leuk om te doen, maar nu stroomde er tranen over mijn wangen. Het lukte niet meer om de pijn in mijn hiel/achilles te negeren en te denken dat het heus nog wel een keer goed zou komen. Het werd tijd om de waarheid onder ogen te komen en mijn hardloopschoenen op te bergen. De pijn die na de marathon van Rotterdam in 2015 bijna continu aanwezig was werd mij teveel, het pijnlijke gebied was dystrofisch en van mijn kuitspier was niet veel over. De operatie in 2017 had wel wat geholpen, maar ik kon niet doen wat ik wilde doen. Ik was het zat om steeds maar weer rustig op te bouwen en dan na een paar weken weer vooral alternatief aan het trainen te zijn. De motivatie was wel een beetje weg. Ik had er alles aan gedaan en een prima carrière gehad. Wellicht zou ik zondag de Marikenloop nog doen en dan was het klaar.
21 oktober 2018: Nederlands Kampioen marathon. Overall, en niet in mijn leeftijdscategorie. Het feit dat ik lekker had kunnen racen en de 4 maanden ervoor pijnvrij had kunnen trainen toverde een hele grote glimlach op mijn gezicht. De laatste paar kilometers heb ik dan ook lekker naar het publiek gezwaaid, begeleid door Frans Jacobs die het publiek opwarmde. Ik moest nog wel terugdenken aan die dag in mei dat ik bijna was gestopt. Maar ja, een Boonstra stopt niet zomaar. Een laatste poging om mijn blessure te tackelen werd een combinatie van acupunctuur, dry-needling en gebruik van een collageen supplement. Dat bleek een gouden combinatie en ergens eind juni begon mijn voet er eindelijk weer normaal uit te zien. Trainen werd weer leuk en het marathonduiveltje begon zich ook weer te roeren. Ik had eerst Valencia in mijn hoofd, maar dan zou ik in de herfst/winter mijn marathontrainingen moeten doen en ik ben nu eenmaal een zomer kind. Snel de organisatie van Amsterdam gemaild en ik was na jaren gepruts nog steeds welkom.
De trainingen gingen erg goed, maar na 3 jaar weinig kilometers vond ik het niet verstandig om ineens heel veel marathonkilometers te maken. Met gemiddeld 104 km/week over de laatste 12 weken kreeg mijn lijf al een flinke schok te verduren. Ik was echt moe, maar mijn voet vond het allemaal prima. Wat was het fijn om samen met Noel de lange duurlopen en tempoblokken te doen en het was nog fijner dat het zo’n geweldige zomer was. Helaas raakte Noel een paar weken voor Amsterdam geblesseerd en zouden we niet samen de marathon kunnen lopen.
De week voor Amsterdam was ik ouderwets zenuwachtig. Ik had met mijn grote mond gezegd dat ik Nederlands Kampioen wilde worden, maar ik had toch 3 jaar training gemist en ja ik was intussen ook 46 geworden. Vlak voor de start dacht ik nog “Waarom wil ik dit?”, maar na de finish wist ik het weer. Ik wil mijzelf blijven uitdagen, doelen blijven stellen en ik wil weer (ruim) onder die 2.40. Ik wil mijn marathoncarrière op mijn manier afsluiten en ben klaar voor het begin van de voltooiing. #nevergiveup #boonstrapower
foto: Noel Keijsers
3 reacties
Douwe · 25 oktober 2018 op 19:53
Dat miranda, wat ontzettend goed van je, zeker na zo’n lange onzekere periode. Ikzelf heb dezelfde problemen en heb ook vanalles geprobeerd. Je verhaal inspireert me. Ik blijf je volgen. Groet, douwe
Miranda · 29 oktober 2018 op 09:43
ik hoop voor je dat je ook de gouden combinatie vindt voor het herstel! Succes
Jeannine · 26 oktober 2018 op 08:38
Miranda, de winnares in de V60, inmiddels 61 jaar oud, liep de ongelooflijke tijd van 3 uur en 4 minuten… je kunt dus nog even doorgaan met het leveren van topprestaties. Leeftijd zegt niet alles, het gaat om motivatie en inzet.
Gesloten voor reacties.