Rennen met Paula

De Montferlandrun stond niet op het programma, maar toen ik hoorde dat Paula Radcliffe er zou lopen heb ik toch maar aan de coach gevraagd of het erin zou passen. Eigenlijk niet, maar vooruit, tegen Paula lopen mocht wel.

Bij de start ging het er een beetje nerveus aan toe. Zelfs Bert Pessink, de speaker die toch al vele topatleten had ontmoet, leek een beetje zenuwachtig.

Paula, de wereldrecordhoudster op de marathon en een van de meest sympathieke atletes. Ik denk even terug aan 2011, waar we allebei de marathon van Berlijn liepen en waarna ze mij feliciteerde met mijn 2.29 en kwalificatie voor de OS van London. En de verbazing toen ik haar vertelde dat onze limiet 2.27.24 was. Toen liep ze nog ver voor mij uit, maar vandaag zou er een kans bestaan dat ik voor haar zou kunnen finishen. OK, niet helemaal eerlijk, na zo’n zware voetoperatie, maar toch……..

De eerste 7km liepen we met haar in de groep. Kim, Irene en ik en volgens mij dachten wij alledrie: “wat gaaf”. Ook het publiek droeg Paula op handen, ze werd vaker aangemoedigd dan wij drieën bij elkaar. Bij de eerste echte heuvel kraakten Paula en ik allebei en moesten we de andere meiden laten gaan. Ai, ai, stomme heuvels, ik train er bijna elke dag, maar ben er nooit goed in geworden. Al snel hoorde ik Paula haar gehijg niet meer, en ging ik in de achtervolging op Kim en Irene. Ik kwam steeds weer dichterbij, maar bij de heuvels toch weer eraf. Op het einde scheelde het niet veel, maar “who cares”, voor Paula eindigen was vandaag het doel.

Na de Russische dopingpraktijken onthuld afgelopen vrijdag in de Duitse documentaire was het racen met Paula een inspiratie. Zij is het voorbeeld dat het schoon wel knetterhard kan. Er zullen mensen zijn, die dat een naïeve gedachte vinden. Maar, als je zo ‘humble’ bent als Paula, kan ik mij gewoon niet voorstellen dat zij het niet op de eerlijke manier heeft gedaan. Geen spoor van arrogantie, sterrengedrag. Er gaan geen ‘vreemde’ verhalen over haar rond, terwijl er rond sommige atleten gewoon altijd een ‘luchtje’ hangt. Gewoon heel veel talent en keihard werken. Ik blijf geloven dat het mogelijk is, anders kan ik net zo goed stoppen.

Ik heb haar nog gezegd dat ze volgend jaar de Zevenheuvelen moet komen lopen….wie weet 😉