Niet mijn dag

www.athleticsphoto.com

Afgelopen zondag had ik tijdens de Amsterdam marathon blijkbaar niet mijn dag. Van tevoren had ik gehoopt op een mooi pr, maar vanaf 25km was het alleen nog maar proberen om de finish te halen in een redelijke tijd, zonder onderweg geparkeerd te komen staan. Vanaf het begin was het juiste gevoel er niet. Volgens Noël en Stefan, mijn superhazen, zaten we goed op schema, maar mijn gevoel zei wat anders. Halverwege kwamen we door in 1.14.09 en ik had toen mijn doel al bijgesteld naar een sub 2h29. Toen de pijn in mijn bovenbeen na 25km echt hinderlijk werd hoopte ik in elk geval onder de 2h30 te blijven en toen het bruggetje bij 38km ineens een berg was geworden had ik alleen nog maar finishen in mijn hoofd.

In het Vondelpark heb ik nog wel geprobeerd om de Ethiopische, die lange tijd met ons mee had gelopen er af te lopen, maar bij 40km was ik echt gesloopt en kon ik ook die strijd niet meer leveren. Ik had kramp in mijn voet en bovenbenen en wist eigenlijk niet meer hoe ik nog een beetje tempo erin moest houden.

Achteraf ben ik toch wel trots dat ik gefinisht ben en de schade nog redelijk beperkt heb kunnen houden en mij nog individueel heb kunnen kwalificeren voor het EK.

Natuurlijk heb ik een oorzaak proberen te vinden en het lijkt erop dat ik gewoon nog niet helemaal ‘fris en fruitig’ aan de start stond. Een verkoudheid en waarschijnlijk te lang te hard door getraind lijken mij nu de enige plausibele oorzaak. Ik had toch wat beter naar mijn gevoel moeten luisteren.

Het klinkt misschien raar, maar ik heb nu alweer zin in mijn volgende marathon, ook al strompel ik nu door ons huis en zak ik steeds door mijn bovenbenen. In principe zou het EK pas de volgende zijn, maar wie weet…

De marathon is en blijft een super gave afstand om te lopen, en als een  van de vijf wedstrijden slecht gaat hoor je mij niet klagen.

En dan nog een groot bedankje voor Noël, Stefan, Tonnie, Nic, Peter, Pauline, Marlies, Betty, Fred, Corrie, het publiek en alle supporters.