Ik was verrast dat de media verrast was over de Olympische marathon kwalificatie van Jill Holterman. Natuurlijk stom dat ik daar verrast over was, want de vrouwenmarathon heeft na al die jaren nog steeds een flinke achterstand in de sportmedia. In de voorbeschouwingen naar de NNmissionmarathon ging het met name over de Nederlandse mannen en hun kwalificatie pogingen. Nu snap ik best dat die strijd super spannend is met intussen al 6 mannen die de internationale limiet hebben gelopen. Voor de mannen is deze limiet gelijk aan de Nederlandse eis.
Wat de media echter niet doorheeft is dat de strijd bij de dames ook nog spannend kan worden. Er zijn nu namelijk ook al drie dames die de internationale limiet op zak hebben: Jill Holterman, Andrea Deelstra en Ruth van der Meijden. Helaas moeten de vrouwen om onverklaarbare redenen een hele minuut sneller lopen dan de internationale limiet om aan de Nederlandse eis te voldoen. Hierdoor zal Ruth van der Meijden nog een keer een poging moeten doen, maar daar heeft ze nog genoeg tijd voor aangezien de sluitingsdatum pas eind mei is. Bo Ummels zal sowieso nog een poging doen en dan kunnen er ook ‘ineens’ 4 dames aan de eis voldaan hebben.
Na Enschede leek het wel alsof de pers er een paar dagen of in elk geval een paar uur voor nodig had om te beseffen dat Jill de limiet op zak heeft. De uitstekende prestatie van Ruth werd alleen in de lokale pers benoemd. Bij de NOS werden uitgebreid alle Nederlandse deelnemers genoemd in de samenvatting, zelfs de uitstappers. De naam van Ruth heb ik geen enkele keer voorbij horen komen. En hoe verrassend is het mooie resultaat van Jill? Ze heeft onlangs haar 10km pr flink aangescherpt naar 32’15 en haar halve marathon tijd van 1’11’41 gaf ook alle aanleiding om te kunnen bedenken dat het geen fantasie was om in de Olympische kwalificatie te geloven. En ja, de mannen hebben mooie praatjes, maar de dames hebben ook een mooi verhaal. Jill die haar toga aan de wilgen hing en Ruth die door corona op zoek moest naar een fulltime baan en door weer en wind in de ochtend naar haar werk rent en in de avond weer terug.
Ik had mij voorgenomen om mij niet druk te maken over deze blinde vrouwenmarathonvlek. Echter, toen vanmorgen een studentatlete aan mij vroeg of het niet raar was dat er zo weinig aandacht ging naar de dames, dacht ik “potverdorie, wat voor signaal geeft dit nu weer af?” Hoe gaan we ervoor zorgen dat toekomstige marathonloopsters dit soort verhalen zien en horen en ook gemotiveerd raken?
Simpel, door het de aandacht te geven die het verdient. Dus sportmedia, duik nu maar vast in het spannende Olympische kwalificatieverhaal van de dames. Dat willen jullie niet missen. (en misschien kunnen jullie dan ook eens uitpluizen waarom de vrouwen een minuut sneller moeten dan de internationale eis, want we weten allemaal dat die rekenmethodes van onze Atletiekunie nog steeds natte vingerwerk zijn).
