Al jaren stond Boston op mijn marathonlijstje, volgens vele DE marathon voor de echte marathonlopers. In mijn piekjaren durfde ik het niet aan, omdat er snelle tijden gelopen moesten worden en Boston staat niet bekend om het meest snelle parkoers. In 2015 raakte ik geblesseerd en ik heb tot 2019 moeten wachten om Boston eindelijk van mijn lijstje af te kunnen vinken. Maar….het was het wachten waard.
Half februari kreeg ik bericht dat ik in de Elite Women’s start mocht starten, samen met zo’n 65 andere dames. Helaas zou ik voor het eerst van mijn marathonleven niet mijn eigen bidons kunnen inleveren, zodat ik niet elke 5 kilometer mijn eigen drank zou kunnen pakken. Dat was wel even een stressmomentje, want het innemen van voldoende koolhydraten is nu juist een van de belangrijkste ingrediënten voor het succesvol finishen van een marathon. Daarnaast gingen de trainingen ineens weer zo goed, had ik weer een nette 10km gelopen bij de Stevensloop en begon ik toch te twijfelen of ik niet beter voor een snelle tijd zou kunnen gaan in Rotterdam. Een 2h37-er zou er weer in moeten zitten, maar waarschijnlijk niet op het heuvelachtige parkoers van Boston. En, wat als ik hierna weer in de lappenmand zou komen en ik die goede vorm nooit meer zou halen? Gelukkig merkte Noel terecht op dat een 2h37 leuk is, maar niets vergeleken met mijn pr tijd en het mij dus eigenlijk niets zou opleveren en het avontuur in Boston wel. Toen was de knoop snel doorgehakt, en vliegticket en slaapplaatsen snel geregeld.
Bij aankomst in Boston was de airbnb eigenaar zo lief om mij op te halen. Ik had bewust een plekje een beetje buiten Boston uitgekozen, Medford, zodat ik lekker in alle rust de marathongekte kon ontlopen. Aangezien ik op de marathondag om 5 uur wilde opstaan, heb ik de dagen ernaartoe het juiste ritme aangehouden, dus vroeg naar bed en vroeg op. Wat niet heel moeilijk was met de jetlag. Ondertussen een klein beetje sightseeing naar Harvard gedaan mbv de Uber shared, wat een privilege om daar te mogen studeren. Twee dagen voor de marathon ben ik verhuisd naar Jeen en Paul, die zo gastvrij waren om mij onderdak te geven en zat ik weer iets dichter bij het episch centrum.
bty
Het fijne van de airbnb en mijn logeeradres was dat ik mijn eigen eten kon koken en zo makkelijk mijn carboloading plan kon aanhouden. Het was heerlijk om op Jeen’s fiets op zondag in de zon naar de technical meeting te fietsen, waar ik mijn startnummer meekreeg en het weerbericht voor de volgende dag. Was op donderdag nog bijna de noodtoestand uitgeroepen, nu leek het erop dat het tot 9.30 zou regenen en dat het daarna droog zou blijven. Aangezien de dames start om 9.32 was zou het dus waarschijnlijk een droge editie worden; maar de afgelopen dagen was het weerbericht om de 5 minuten aangepast, dus toch maar zorgen dat ik genoeg variatie in wedstrijdkleding mee had richting start.
Zondagochtend zou de elite bus om 7 uur vanaf het Fairmont hotel vertrekken naar de start 42.195 m verderop. Jeen en Paul stonden ook vroeg op om mij succes te wensen en met Jeen nog afgesproken dat hij bij de 35 km klaar zou staan met een gelletje. Wat fijn om toch niet helemaal alleen voor deze start te staan. In het hotel ook nog met Bryn afgesproken, die ik in Australië had leren kennen en die 28 minuten na onze start zou lopen in het Elite men’s field, konden we gezellig samen onze zenuwen delen in de bus. Het weerbericht bleek te kloppen, tijdens de busreis leek het wel alsof het weer nacht was geworden en kwam de regen echt met bakken uit de hemel. Echter, bij het inlopen was het droog en daarna bleef het gelukkig ook droog.
Mijn plan was om geen vast omlijnd plan te hebben, maar wilde in elk geval niet te hard starten. Ik had geen idee hoe het parkoers mij zou liggen, al ben ik over het algemeen niet heel sterk in de heuvels. Het mooie aan Boston, New York en London is de aparte elite vrouwenstart. Geen hazen, geen mannen, maar gewoon een strijd van vrouw tegen vrouw. Mijn gelletjes syteem werkte in elk geval perfect; twee in mijn topje, vier met een ingenieus plaksysteem aan mijn broekje geplakt en 1 in mijn hand. Aan koolhydraten geen gebrek en ik had er met lopen totaal geen last van. Ik had eerlijk gezegd een beetje moeite om in de wedstrijd te komen. Het groepje waar ik toch wel graag in wilde blijven kon ik net niet bijbenen en ik was mijn focus een beetje kwijt. Ik had het zwaar en het heuvelaf lopen was toch ook niet alleen maar heuvelaf; het was eigenlijk continu beetje op en af en dat terwijl ik juist graag in een ritme kom. Vanaf ongeveer 15-20 km kwam het wedstrijdbeest in mij los en heb ik de uitdaging gezocht met een aantal dames bij mij in de buurt. Ik was beter downhill en zij beter uphill, wat mij motiveerde om juist heuvelop niet teveel te verliezen en ze downhilll weer in te halen. Het werd een mooie strijd en ik had er ook echt lol in. Het publiek was echt ‘amazing’, zoals eigenlijk alleen Amerikanen dat kunnen. De Wellesley college girls zorgden voor pijn in de oren, wat kunnen zij hard gillen. De laatste heuvels waren echt pittig, al weet ik eigenlijk nog steeds niet welke nou precies Heartbreak hill was.
Jeen had mij al gewaarschuwd voor het viaduct bijna op het eind en ja, die viel echt niet mee. Mijn effort om daar nog iemand in te willen halen werd beloond met een golf van misselijkheid, maar met het opdraaien van Boylston street was het eind in zicht. Tevreden en met een prima tijd voor dit parkoers, 2h43’05 had ik Boston erop zitten. Wat was ik blij en trots dat ik mijn twijfel opzij had gezet en dit avontuur was aangegaan.
Maar eigenlijk ben ik vooral blij met de hele voorbereiding. Wat is het fijn om weer echt te kunnen trainen, geen pijn meer te hebben en plannen te kunnen maken. En stiekem weer te dromen van nog weer wat stappen maken…op naar het najaar!
