De Rotterdam marathon is alweer 5 maanden geleden, en in die maanden heb ik heel veel kilometers afgelegd. Helaas erg weinig hardlopend, maar wel een boel op de racefiets en de ElliptiGO. Vocht in mijn hielbot in combinatie met overbelasting van de aanhechting van de achillespees op het hielbot hebben voor een hoop ellende gezorgd. En dat terwijl ik nooit last heb van mijn achillespezen, en die nog steeds lekker soepel zijn. Daarmee gingen de plannen voor een snelle marathon in Berlijn de prullenbak in en dus ook een extra poging voor het lopen van de Olympische limiet. Gelukkig heb ik volgens mijn coach maar 1 goede poging nodig, dus die moet dan maar begin 2016 komen.
De afgelopen maanden waren niet altijd even makkelijk. Ik heb genoten van het kijken naar de WK atletiek, maar ook flinke huilbuien gehad omdat ik ook wilde lopen. En niet een beetje joggen, maar een snelle marathon en het liefst harder dan 2.28. In die maanden denk je wel eens ‘waarom?’. Waarom kan ik niet gewoon een beetje gaan recreëren? Zoals zoveel mensen doen? Waarom kan ik niet lekker een beetje gaat peddelen op de fiets, waarom wil ik diep gaan, waarom wil ik strava records en iedereen heuvelop in halen, terwijl ik helemaal geen fietser ben?
Vorige week waren Noel en ik in Italië en hebben een paar mooie uitdagende passen opgefietst. En ja, ik geniet er weer het meeste van om andere fietsers in te halen. Om een stomme pas met stukken van 26% op te fietsen, om zoveel pijn in je benen te hebben dat je denkt dat je omvalt. Maar ik heb ook antwoord op mijn ‘waarom’ vraag gekregen. Bij de beklimming van de Passo di Gavia haalde ik twee oude mannen in, Ciao Bella…forza, forza. Ik kreeg er ook nog een aanmoediging uitgeperst, maar zag eigenlijk alleen de haarspeldbochten die er nog aankwamen.
Tijdens de warme choco op de top bleek dat ze halverwege de 70 waren en de een had het record Gavia beklimmen, 461 keer! De ander bleek een oude concurrent van Eddy Merkx te zijn, Luciano Armani. In 1971 versloeg hij Merkx in een etappe van de Tour de France, zijn mooiste overwinning ooit. Op de top vertelde hij mij dit in geuren in kleuren en de glundering in zijn ogen na 44 jaar, dat is waar ik het voor doe. Want wat is er mooier dan jezelf overwinnen en de strijd aangaan met anderen en je eigen lijf. Ik ben er weer helemaal klaar voor.
