Als atleet hou je van bepaalde houvasten en patronen. En zoek je altijd naar bevestiging. Ik dus ook. Na een niet al te best hardloopjaar 2014, ging ook ik twijfelen. En ging ik bijna al die mensen geloven die zeiden dat ik toch echt te oud werd.
Bijna, gelukkig niet helemaal. In september ben ik van coach gewisseld en vanmorgen kreeg ik nog een mail van mijn ‘oude’ coach, met de opmerking dat het een goede keuze is geweest. Want ik kan het dus gewoon nog…lekker racen en hard rennen!!!
Wat was ik zenuwachtig gisterochtend. Ik wist dat ik weer een sub 34-er zou moeten lopen voor een medaille op het NK en ik wist dat er een boel jonge meiden in vorm aan de start zouden staan. Aangezien de wedstrijd pas om 14.35 was werd het dus een lange ochtend klagen over keelpijn, buikpijn, diarree en nog meer. Respect voor Noel en Jaco (die wrs daardoor zelf niet super liepen, sorry).
En wat was ik blij na de finish, na een inhaalrace netjes 3e in een mooie tijd van 33.43 (9 seconden sneller dan in 2012). Het vertrouwen is terug en ik heb zin in Rotterdam. Nog 2 maanden heel veel kilometers maken, heel blijven en genieten van mijn lijf, dat gewoon nog steeds doet wat ik wil dat het doet (okay, het zou altijd nog sneller mogen zijn en ik had natuurlijk nog liever gewonnen, maar ik moet het met dit lijf doen).
Nog een dikke week in de kou en regen en dan zweten in Zuid-Afrika. Wat een voorrecht. Samen met Noel en de Belgische Karen Van Proeyen wordt dat 4 weken afzien, maar ook genieten.
En ik droom nu al van een geweldige finish op de Coolsingel, waarbij er nu vreugdetranen zullen vloeien in plaats van het verdriet van 2012.
ps. Noel en Jaco, heb ik het een beetje goed gemaakt met het uiteten gister?
ps2. Iemand mijn handschoenen meegenomen? Langs de kant gegooid bij de school na de molen….
