Tja, 19e plek op het EK. Na de finish was ik nog wel tevreden, omdat ik blij was dat ik de tweede helft de schade beperkt had kunnen houden. Maar nu overheerst toch vooral een onbevredigend gevoel. Na Nagoya is dit nu de 2e keer dat ik een goede vorm niet heb kunnen omzetten in een geweldige marathon. De eerste 25 kilometers gingen super. Ik was niet te gek gestart, had de heuvels slim gelopen, liep in een fijne groep, voelde me goed en zat goed in de wedstrijd. Ook de sfeer en publiek werkte aanstekelijk. Maar ineens liepen de meiden van mij weg en kreeg ik het zwaar. Een leeg gevoel en zware stijve benen. Het enige wat nog restte was het verval zo klein mogelijk houden. Dat is gelukt en daar ben ik blij mee, want dat geeft aan dat ik toch wel een echte marathonloopster ben.
De enige constatering moet zijn dat ik een fout heb gemaakt in de voorbereiding. Of te hard getraind en te diep in de vermoeidheid gekomen, zodat ik toch niet helemaal uitgerust aan de start stond. Of de voeding de laatste week niet kunnen optimaliseren, zodat ik niet helemaal propvol koolhydraten zat. Of….? Dat ik nu al weer zin in wedstrijden hebt geeft ook al aan dat ik niet in mijn reserves heb kunnen komen. Bij mijn eerste drie marathons was ik weken na de marathon nog moe en moest ik niet aan wedstrijden denken. De komende tijd zullen we gaan kijken wat de oorzaak was, al zal dat best moeilijk zijn om te achterhalen.
Ik heb in elk geval dit jaar geleerd dat een goede vorm niet gelijk staat aan een goede marathon en ik wil in 2015 weer gewoon een sub 2.30 lopen. En in 2018 is er alweer een herkansing op het volgende EK marathon 😉
