Wie had er ooit gedacht dat ik 2.29.23 op de marathon zou kunnen lopen? Ik zelf in elk geval niet. Na mijn eerste marathon in Rotterdam in 2001 ben ik maar weer snel teruggegaan naar de atletiekbaan, want ik vond de marathon toen echt helemaal niet leuk.
Een paar jaar geleden begonnen veel mensen te vragen wanneer ik weer een marathon zou gaan lopen, want “je hebt de ideale pas ervoor.” Ik was echter nog helemaal niet klaar met de baan. Echter in 2008 zei Alex van der Meer dat het zonde zou zijn als ik pas een marathon zou gaan doen als ik over mijn top heen was, en sindsdien is het in mijn hoofd langzaam gaan groeien dat ik wel een marathoner zou kunnen zijn. Ik had eigenlijk al in 2009 willen debuteren, maar een voetbreuk zorgde ervoor dat ik nog een jaar moest wachten en ik wilde ook nog steeple lopen. Vorig jaar heb ik dan toch, eindelijk, mijn debuut gemaakt in Amsterdam en dat ging best goed. Het herstel erna ging echter niet al te best en in mijn hoofd kwam die steeple toch weer opzetten.
Maar na twee teleurstellende optredens op de steeple was ik er ineens helemaal klaar mee. En is het plan ontstaan om helemaal voor de marathon te gaan en via een top 8 plaats en een sub 2.30 tijd in Berlijn nominatie voor de Olympische Spelen af te dwingen. Geen idee hoe ik er zelf in ben gaan geloven, want daarvoor moest ik 4.5 minuut sneller lopen dan in Amsterdam. Voor het gemak heb ik daar niet meer over nagedacht en ben begin juli begonnen met het marathonschema. Het hielp dat Noel er eigenlijk ook wel in geloofde en elke keer als er ook maar een beetje twijfel kwam dit er weer snel uitkreeg. Tonnie had een prima schema in elkaar geknutseld, al heb ik soms wel iets meer gedaan………..
Noel kon met zijn werk regelen dat hij een hele maand met mij mee kon naar Boulder, waar we net als vorig jaar bij de familie DeReuck terecht konden. Colleen heeft in 1996 Berlijn gewonnen, en ik hoef niet uit te leggen dat zij een enorme inspiratiebron is voor mij. We hebben daar geweldig goed kunnen trainen. Elke dag mooi weer heeft daar denk ik ook bij geholpen. Noel heeft alles samen met mij gedaan, wat echt super fijn was. Ik heb geen training over hoeven slaan of minder hoeven doen en de geweldige mensen daar hebben mij zo’n goed gevoel gegeven, daar kon ik nederland nog wel drie weken op teren.
Bij terugkomst werd ik met een flinke jetlag en lange terugreis ook nog Nederlands Kampioen op de 10 km en ook dat gaf mij nog extra vleugels. De laatste weken training gaven mij ook veel vertrouwen en met een goed gevoel zijn Noel, Alex, Peer en ik vrijdag in de auto gestapt op weg naar Berlijn. Bij aankomst kwam ik gelijk Paula Radcliffe tegen, over nog een inspiratiebron gesproken. De organisatie in Berlijn was erg prettig en hoewel voor hun de echte toppers natuurlijk het belangrijkste zijn gaven ze ons het gevoel ook meer dan welkom te zijn. Zaterdagmiddag zijn we nog even een terrasje gaan pakken met Jaco en Maryke en hebben we de marathonsfeer al helemaal kunnen proeven. De stad ademde marathon. De skaters waren net bezig met hun marathonwedstrijd en er stond al veel publiek. Zaterdagnacht heb ik niet veel geslapen, want mijn hartslag wilde niet echt rustig worden. Zenuwen!!!! Gelukkig kreeg ik wel mijn ontbijt goed weg en toen ik tegen 9 uur bij de start stond voelde ik me echt super goed en klaar om mijn uitdaging aan te gaan.
Het plan was om iets rustiger te beginnen en dan met een negatieve split onder de 2.30 te duiken. Volgens Noel liep ik echter te duwen, zodat het tempo al gelijk hoog was. Ik zag wel dat er, teveel, meiden voor mij liepen, maar die gedachte heb ik snel weggeduwt. Ik moest van mijn eigen kracht uitgaan. Het lukte me om me helemaal af te sluiten van negatieve gedachten en er positieve doorheen te duwen. Na 30 kilometer begon ik moe te worden en begon ik te denken dan 2.31 ook een prima tijd zou zijn. Maar gelukkig kon ik die gedachte ook weer wegduwen en mezelf blijven pushen om door te blijven lopen. Alex stopte met zijn geweldige haaswerk na 37km en daarna heeft Noel me er met zijn aanmoedigingen doorheen gesleept. Die laatste kilometer was echt geweldig. Je loopt op de Brandenburger Tor af en weet dat je er dan bijna bent en een geweldige tijd hebt gelopen.
Na de finish moest ik huilen van de emoties, zowel superblij met mijn tijd als toch ook een teleurstelling met mijn 10e plek. Maar het gevoel van trots overheerste toch en nu nog steeds. Ik heb zoveel lieve en welgemeende positieve reacties gekregen, echt overweldigend.
En ik zou geen Boonstra zijn als ik niet nu al aan het bedenken ben waar en wanneer ik dan die Olympische limiet ga lopen, want als ik 2.29 kan waarom dan geen 2.27.30?
